Polski Komitet Narodowy
Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków

ICOMOS-POLSKA

  • Zamek Królewski w Warszawie
    Zamek Królewski w Warszawie
  • Łazienki Królewskie w Warszawie
    Łazienki Królewskie w Warszawie
  • Zamek Królewski na Wawelu, Kraków
    Zamek Królewski na Wawelu, Kraków
  • Toruń
    Toruń
  • Zamość
    Zamość
  • Muzeum Żup Krakowskich, Wieliczka
    Muzeum Żup Krakowskich, Wieliczka
  • Malbork
    Malbork

PCZ 4073 1

fot. Paweł Czarnecki

Bogato rzeźbiony, złocony tron audiencyjny z I poł. XVIII w., z którego korzystali August II oraz August III, prezentowany będzie w Pałacu na Wyspie do 30 maja 2021 r. Barokowy mebel, ozdobiony herbami Rzeczypospolitej i Saksonii, jest jednym z niewielu zachowanych foteli tronowych z okresu unii polsko-saskiej.

Elekcja Augusta II na króla Polski w 1697 r. rozpoczęła ponad sześćdziesięcioletni okres ścisłych związków politycznych, gospodarczych i kulturalnych Rzeczypospolitej i Saksonii. Unia personalna obu państw zakończyła się wraz ze śmiercią w 1763 r. jego syna, Augusta III.

Czasy unii polsko-saskiej przywołuje ikonografia wielu dzieł sztuki, tworzonych dla dworu Wettynów. Jednym z nich jest bogato rzeźbiony, złocony tron audiencyjny z ok. 1720 r. Fotel powstał dla Augusta II i przeznaczony był do jednej z siedzib króla w Warszawie lub w Dreźnie, mógł być również tronem podróżującym wraz z dworem. Korzystał z niego także August III, o czym świadczą rokokowe herby Rzeczypospolitej i Saksonii, wyrzeźbione ok. 1734 r. w tylnej części oparcia.

Reprezentacyjny mebel, obecnie w prywatnych zbiorach, artystyczną i stylistyczną formą odpowiada tradycjom późnego baroku. Wykonany został w jednym z ważniejszych warsztatów snycersko-stolarskich, pracujących dla dworu drezdeńskiego; u nadwornego rzeźbiarza Johanna Benjamina Thomae’go (1651-1732).

Fotel Augusta II i Augusta III jest jednym z niewielu zachowanych foteli tronowych z okresu unii polsko-saskiej i może wzbogacić naszą wiedzę o ceremoniale dworskim z I poł. XVIII w.

Audiencje udzielane przez monarchę wymagały odpowiedniej oprawy, określonej przepisami ceremoniału dworskiego. W XVIII w. pod pojęciem "tronu" rozumiano cały zestaw elementów, składający się m.in. z fotela tronowego, podium, baldachimu i zaplecka. Ponadto pomieszczenie recepcyjne dekorowano symbolicznymi treściami, odwołującymi się do cnót i powinności panującego monarchy. Jak czytamy w leksykonie Johanna Heinricha Zedlera z 1733 r., gdy nie odbywały się audiencje, fotel tronowy stał odwrócony do ściany, "aby ci, którzy zwiedzają te pokoje, z braku szacunku albo też z ciekawości, nie mogli na nim usiąść i sprofanować tego świętego siedziska".

Kształt fotela tronowego podkreśla jego przeznaczenie dla monarchy "z Bożej łaski". Podwyższenie oparcia za pomocą kartusza z palmetą, umieszczoną poniżej wolut i zwiniętych kwiatów akantu, ma za zadanie wywyższyć siedzącą osobę i uczynić ją widoczną z daleka. Wysokie zwieńczenie oparcia skontrastowane jest z masywnym stelażem nóg i wspornikami w formie kariatyd. Na głowach kobiecych figur opierają się potężne poręcze fotela, zwinięte w woluty; kariatydy ujmują też siedzisko. Tylne nogi tronu są mocno wygięte w kształcie litery "S" i zakończone szerokimi wolutami. To właśnie w sposobie ukształtowania nóg fotela i poręczy czy w miękkim modelunku ciał kariatyd z wyraźnie zarysowaną talią widoczne są cechy charakterystyczne dla drezdeńskiego baroku.

 

Kalendarz wydarzeń

Marzec 2024
P W Ś C Pt S N
1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31